Een boer in Schalkhaar ontdekt een fladderende roofvogel die verstrikt zit in schrikdraadlint. De boer denkt dat het een “bosuil” is en omdat deze boer niet weet hoe hij de vogel moet bevrijden belt hij de boa van het gebied. De boa ziet onmiddellijk dat het hier om één van de grootste uilen ter wereld gaat namelijk de Oehoe! Hij bevrijdt het dier onmiddellijk uit zijn benarde positie. Ondanks het feit dat de Oehoe redelijk lamgeslagen is vanwege zinloze pogingen zichzelf te bevrijden inclusief het op de kop hangen, toont hij zich uiteraard agressief tegenover zijn bevrijder, waardoor de boa de indruk krijgt dat het dier zichzelf waarschijnlijk wel weer kan redden. Daarom laat hij de Oehoe achter, uiteraard in de hoop dat de vogel snel het luchtruim kiest. Voor de zekerheid neemt hij nog snel contact op met Tino van Beek, werknemer van Stichting IJssellandschap en tevens vogelliefhebber. Zijn hoofdtaak is het beheren van natuurterreinen: hij kent het gebied op zijn duimpje.
Tino gaat de volgende morgen nog eens naar de plek des onheils omdat hij wil weten of de vogel op eigen kracht is vertrokken. Hij ontdekt de Oehoe in eerste instantie niet en veronderstelt dus dat de vogel inderdaad is gevlogen, maar als hij zich omdraait ontdekt hij de Oehoe tegen de wal van de wetering. Tino vreest dat de Oehoe dood is maar als hij dichterbij komt ziet hij dat de Oehoe nog leeft want hij draait zijn kop en volgt Tino met zijn ogen. ( de kop van een uil kan maar liefst 270 graden draaien. )
- Details
Vrijdag 30 oktober werd Gerbrand Groen gebeld door Adrie Noordegraaf uit Witharen dat hij lawaai had gehoord in zijn Kerkuilennestkast in de hooischuur. Adrie had snel in de kast gekeken omdat hij benieuwd was wat of wie er geluid maakten en tot zijn grote verrassing zag hij op dit late tijdstip van het jaar twee jonge kerkuilen. Uiteraard heeft Gerbrand ook nog even in de kast gekeken omdat hij toch in de buurt was. Daarna heeft Gerbrand doorgegeven aan Willem Havinga dat er snel geringd moest worden omdat de uilskuikens al behoorlijk groot waren. Willem Havinga is namelijk nestkastcontroleur in Witharen en omstreken.
kerkuilen in de kast, foto: Gerbrand Groen
Kerkuilen kunnen alle maanden van het jaar broeden al leggen de meeste broedparen in april of mei eieren. In goede muizenjaren zijn in ons land wel eens jonge kerkuilen geringd in de maand december.
Zaterdag 31 oktober was het al zo ver: Willem had ondertussen een afspraak gemaakt met Han Bouman zodat Han de uilskuikens van een ring kon voorzien. Feike Hoogland assisteerde Willem en al snel bleek dat het een heel goed idee was geweest om te ringen want één van de twee jongen vloog al van het nest, maar gelukkig kon Ella dit uiltje terugvangen zodat Han de jonge uilskuikenmannen van een ring kon voorzien. Helaas lag er ook een dood jong in de schuur: mooi in de veren…ook een mannetjeskerkuil. Het is ons niet duidelijk wat de doodsoorzaak is geweest.
- Details
Han Bouman heeft al heel veel soorten vogels geringd, maar sinds 2019 kon hij voor het eerst ook 2 jonge Oehoes ringen met als kers op de taart zijn daar in 2020 nog 3 jonge Oehoes bijgekomen.
Oehoes zijn standvogels! Dat betekent dat de soort het hele jaar in hetzelfde leefgebied verblijft. Mocht een Oehoepaar meerdere jaren achtereen in het zelfde gebied broeden, dan betekent dit dat kwaliteit van het leefgebied goed is!
Door de Oehoes te ringen komen we steeds meer te weten over de soort: waar ze terecht komen, hoe oud ze zijn of worden, de doodsoorzaak, of ze gaan broeden en zo ja: waar. Kortom: onderzoek leert ons meer over het gedrag en de behoeftes van de soort.
De Oehoe is overigens de grootste uilensoort in Europa.
Juveniele Oehoe.
Om een beeld en inzicht te krijgen betreffende het voedsel van de Oehoe, hebben we in 2019 meerdere botjes, veren en haarballen gezocht in de omgeving van het nest, toen de Oehoes al waren uitgevlogen. De Oehoe is erg gevoelig voor verstoring en dat is het laatste wat we willen.
Onze conclusie was dat de Oehoe in het Vechtdal dol is op houtduiven, ratten en muizen. Het is bekend dat de Oehoe ook andere roofvogels, uilen, vissen, hazen, konijnen en kleinere vogels eet: kortom, het is een echte carnivoor.
Aantal geringde Oehoes: 3
Verslag Han Bouman en Ella Roelfs-Rijzebol
Fotografie: Ella Roelfs-Rijzebol
Oehoe zit op het nest te broeden.
- Details
De egel is een verrekte grappig beestje. Bijzonder prettig ook; vreet heel wat slakken weg uit je tuin. Bij ons zitten nu een egelmoeder en vijf halfwas jongen in de achtertuin.
Normaal zie je die alleen maar als een stekelige bal of als platte en dode snelweg-egel. Maar als een egel zich bij je op z’n gemak voelt, toont ie zich als een totaal ander dier. Hoog op de pootjes, als een klein varkentje zich vlot voortbewegend door planten en struiken, overal snuffend en snuivend, zo nu en dan best luidruchtig. Zeker in ons geval, als de moeder contact moet houden met vijf egelkleuters, horen we telkens hoge, schrille kreetjes om het spul bij elkaar te houden.
Het zijn wel erg eigenwijze en koddige diertjes, deze jonge egeltjes. Eentje loopt nog als een eikenprocessie-egel braaf achter mama aan, maar de andere vier trekken er avontuurlijk zelf op uit en al na een dag na het verlaten van het geboorte- en werpnest vinden we ze overal in de tuin. Het is uitkijken waar je loopt, trap niet op die kleintjes.
Als ik ze ’s middags, ongeveer drie weken na de geboorte, voer met wat kattenbrokjes en meelwormen, kruipen de jonkies zo over de stekelige vacht van mama heen, zonder ergens last van te hebben.
Egels zijn heel nuttige dieren die thuishoren in onze natuur en vooral in onze tuin. Ze zien er bijzonder uit en spreken tot de verbeelding. Maar daarnaast zijn ze vooral erg nuttig. Mensen zijn vaak druk bezig om slakken de tuin uit te jagen terwijl het beter is om te proberen een egel in je tuin te krijgen want die doet het slakkenwerk voor je. Heb je liefde voor de natuur, probeer dan een egel in je tuin te lokken. Dat kan door een simpel afdakje, een omgekeerde plastic krat met luchtgaten in een rustig rommelhoekje met veel groen er omheen weg te zetten. De egel verzamelt dan zelf wel bladeren en takjes om het huisje te meubileren. En dan geregeld wat bijvoeren, liefst op enigszins regelmatige basis. Dan komt de egel vast bij je terug.
Jaap van Dort
- Details