Lees hier het verslag van de heidetocht als vervolg op de lezing van Anita Wichers
Ruim twintig belangstellenden hadden zich om 9 uur verzameld op de parkeerplaats bij de Ledeboerweg. De meesten herkenden elkaar nog van de avond ervoor, toen Anita in het Natuur Informatie Centrum een schapenverhaal, nee, nog veel meer, een Lemelerberg-, bordercollie-, fauna- en floraverhaal voor ons opdiste en honderduit vertelde over haar levensinvulling.
Aangelokt door haar enthousiaste vertellingen bij die diapresentatie wilden de mensen bij de Ledeboerweg nu ook wel eens meemaken of dat allemaal wel zo bijzonder was wat Anita Wichers daar in het terrein deed. We werden niet teleurgesteld. Zelfs niet door het weer en dat is al heel wat voor zomer 2011. ’t Bleef de hele ochtend droog en wat was het verrukkelijk! Het laatste paars van de heidebloei glipte op die septembermorgen door onze vingers terwijl we Anita volgden over een smal pad dat naar haar kudde leidde, ruim 200 ooien en een stuk of 10 drammerige rammen erbij voor in februari weer de lammetjes.
Mel, de bordercollie van Anita, toonde in een korte demonstratie haar specialiteit door exact uit te voeren wat de herderin van haar vroeg. De schapen moesten immers in een ander veld en dat ging gladjes. Wat een toewijding bij dat hondje. Mel vergat onze aanwezigheid volledig en was 100% geconcentreerd op haar werk. Er zijn kynologen die beweren dat deze snelle werkers geen honden zijn, maar bordercollies en dat is volgens hen heel wat anders. Elke aanraking, elke poging tot aanhalen werd genegeerd, ook in perioden van rust. De focus is volledig op kudde en bazin.
Anita toonde ons allerlei sporen in het veld, de zwarte keutels van een marter, een harige rups, een mestkever met zijn zwartblauw kabotseke – zo noemde Guido Gezelle dat tenminste bij schrijvertjes - de messcherpe prentjes van een ree op het zandpad, een zeldzaam regenwaterkolkje met spagnummos en zonnedauw, tapuit, kramsvogel, geluiden van grote bonte en zwarte specht en zo veel meer…
In haar authenticiteit laat Anita vele gewone stervelingen ver achter zich, haar nabijheid tot de natuur kan nauwelijks worden overtroffen. Daarvan getuige te mogen zijn was voor de meeste van de wandelaars die morgen misschien wel de grootste ontdekking.
17-09-’11, JvD