Eens stond hij daar zo fier, de zwarte populier. Na ruim 100 jaar van zijn noodzakelijke omstandigheden verstoken te zijn geweest heeft hij het uiteindelijk toch begeven. De boom was al langer dood maar het overblijfsel van de zwarte populier was voor iedereen die wel eens het Junner Koeland bezocht, een baken, een herkenningspunt.

Zwarte populieren gedijen het best  in ooibossen, dus als hun wortels regelmatig onder water staan, zoals dat voordat de Vecht gekanaliseerd werd, gebeurde. Na de omlegging van de Vecht verdroogde het Junner Koeland en ging de boom dood.  Het staketsel bleef echter overeind als een ode aan de natuur. Maar helaas. Het baken is niet meer...

 

tekst en foto's Dook van Gils